Sinds ik bijna een jaar geleden begon bij Kessels & Smit, beschouw ik mijn collega Rosa als een zeer gewaardeerde vakgenoot. Voor ons allebei voelt het werken bij K&S als een grote ontdekkingstocht, waarin we als jonge adviseurs steeds beter te weten komen wat ons daarin aanspreekt. Binnen het ‘K&S LAB’ staat die ontdekkingstocht expliciet centraal. We formuleerden allebei een experiment, gericht op het werk waar we écht energie van krijgen. Ik sprak uit graag verhalen op te halen bij vakgenoten en collega’s, als manier om iets in beweging zetten. Daarvoor stelde Rosa zich graag beschikbaar als vrijwilliger. En niet zomaar: ze wilde heel graag eens aanscherpen wat ze zo graag doet in het werk, en waar ze wel meer van zou willen. Zo gezegd, zo gedaan: ik interviewde haar – met deze blog als resultaat!
Wat is voor jou belangrijk in het werk dat je doet met de mensen om je heen?
“Mijn fascinatie zit in de alledaagse bezigheden van andere mensen. Althans, voor die mensen zelf is het iets alledaags. Iets ogenschijnlijk gewoons. In mijn ogen is het datgene waar zij dagelijks in uitblinken. Iets unieks, wat maar moeilijk aan mijn aandacht ontglipt. Een buschauffeur die mensen veilig en comfortabel van A naar B brengt. Een verpleegkundige die vertelt over de patiënten die zij op een dag verzorgt. Een docent die mensen inspireert in de beweging naar een duurzame toekomst. Het liefst kom ik erachter wat zij denken, zien en voelen wanneer ze opgaan in dat wat voor hen zo natuurlijk aanvoelt. Door in iemands huid te kruipen, en zonder oordeel te vragen: waar is het je om te doen? Welk verhaal schuilt daarachter?
Iemand oprechte aandacht schenken en diegene de tijd en ruimte geven om te vertellen, vind ik belangrijk. Sterker nog: ik vind dat het meest kostbare wat je een ander kunt geven. Als iemand zich gezien, gehoord en begrepen voelt, ontstaat verbinding. En oordeelloos luisteren geeft iemand een veilig gevoel. Het schept vertrouwen dat alles wat gezegd wordt in goede aarde zal vallen. Oprechte aandacht is voor mij het fundament om gezamenlijk te kunnen puzzelen, te onderzoeken wat iemand drijft in zijn of haar vakmanschap. Wat zegt dat over wat je belangrijk vindt? En welke kwaliteiten maken mogelijk dat je hierin uitblinkt?”
Waar ontstaat ruimte voor door die oprechte aandacht aan iemand te geven?
“In het leggen van die puzzel ontstaat altijd wel ruimte voor progressie, iets om op voort te bouwen. Onder iemands dagelijkse bezigheden en gedrag ligt altijd een goede bedoeling, geloof ik. Of een verlangen. Dat pluis ik graag met iemand uit. Want doelbewust met iemand stilstaan bij een positief vertrekpunt, geloof of verlangen, daar ontstaat energie en motivatie om in beweging te komen en te wíllen leren, merk ik.
Het waarderen van het alledaagse, als iets unieks, probeer ik bij iemand te spiegelen. Wat iemand doet, en waarom iemand dat doet, is iets wezenlijk bijzonders. Als iemand zich daar (meer) bewust van wordt, en dat op dagelijkse basis kan waarderen, is dat een voedingsbodem voor zelfwaardering en zingeving. Wat maakt dit vak zo mooi en uniek voor mij? Wat maakt dat het zo goed bij mij past? Fundamentele vragen die een waarderende kijk op het werk – en alles en iedereen wat dat bestaansrecht geeft – bij iemand aanwakkeren.
Maar voor mij schuilt er nog een andere waarde in oprechte aandacht. Even van dichtbij met iemand meelopen, geeft mij het gereedschap om te begrijpen wat iemand in essentie bezighoudt. Wat baart iemand zorgen? Waar fleurt iemand van op? Wat vindt iemand spannend? Wat raakt iemand? Als ik dat kan zien, voelen en horen, geeft me dat een diepgaand begrip van wat iemand nodig heeft. Dat gebruik ik als handleiding om iemand vooruit te helpen.”
Het grappige was dat we ín het interview precies deden wat Rosa in haar werk graag doet: samen puzzelen, en op zoek gaan naar de verhalen die schuilgaan achter, in dit geval Rosa’s, fascinatie en drijfveren. Al wandelend, Rosa door Woerden, ik door Utrecht, ontdekten we gaandeweg steeds meer waar dat in essentie op neerkwam: de schoonheid zien in het alledaagse. Ik kijk met enorm veel plezier terug op dit gesprek en het schrijven van deze blog, Rosa!